J. Michael Straczynski’s Babylon 5 (1994)

Babylon 5 is een sciencefictiontelevisieserie uit de jaren ’90 die is geproduceerd en geschreven door J. Michael Straczynski. De serie telt vijf seizoenen met elk een eigen verhaallijn. Alle vijf seizoenen hebben ook een overkoepelende verhaallijn. Ook de personages hebben achtergronden die uitgediept worden. Door de verschillende verhaallijnen ontstond de indruk van een diepgaand verhaal waarin ieder seizoen langzaam sluiers werden opgelicht. Seizoen 1 begint 10 jaar na de Aarde-Minbari oorlog waarin de Aarde net op magische wijze een oorlog met de veel machtigere Minbari overleefd heeft. Na de oorlog wordt door de Aarde-Alliantie het Babylon project gestart om eventuele toekomstige conflicten te voorkomen. De Babylon ruimtestations moeten een plek vormen waarin mensen en buitenaardsen hun conflicten op een vredige manier op kunnen lossen. Babylon 1, 2 en 3 worden niet gerealiseerd door opzettelijke sabotage en Babylon 4 verdwijnt onder mysterieuze omstandigheden. Babylon 5 is het eerste station dat zijn deuren kan open voor de buitenaardse ambassadeurs en het verhaal begint.

Steven Spielberg’s Ready Player One (2018)

Ready Player One is een toekomstfilm gebaseerd op de gelijknamige roman van Ernest Cline uit 2011. In het jaar 2044 vindt veel van het dagelijkse leven plaats in een onlinewereld genaamd ‘OASIS’. Wanneer de maker ervan overlijdt en zijn vermogen nalaat aan degene die het eerste drie sleutels in de OASIS weet te vinden zijn de rapen gaar en barst er een strijd los die meerdere jaren in beslag gaat nemen. Hoofdpersoon Parzival weet de eerste sleutel te bemachigen en wordt het doelwit van een organisatie die alle middelen inzet om de controle over de OASIS te bemachtigen.

Hoewel het boek en de film dezelfde titel dragen en dezelfde hoofdpersonen kennen, lopen de verhalen uiteen. Een centraal thema van het boek, referenties naar jaren ’70 films, games en producten, wordt echter ook en misschien nog wel grootschaliger dan het boek, door de film opgepikt.

Referenties in de film

Optoma ML500 (2011)

De Optoma ML500 is een digitale led-projector met een lichtsterkte van 500 ANSI lumen. Het is een kleine projector ter grootte van een stevig leesboek met een scala aan signaalingangen, waaronder compositef video, VGA en HDMI. De eigen resolutie is 1280×800 pixels. De projector heeft een ingebouwde luidspreker.

Projectortechnologie is afhankelijk van lenzen, lampen, displays, elektronica, aansluitingen en fabricagetechnieken. Goedkopere beamers hebben steevast een te lage resolutie of een te lage lichtopbrengst, of zijn zodanig geconstrueerd dat ze matig beeld projecteren. De ML500 is in die zin een opzienbarend apparaat omdat alle specificaties (net) in de groene zone zitten: voldoende hoge resolutie, led lichtbron met hoge opbrengst, degelijke constructie, handige draagtas met alle bekabeling. Dat maakt deze projector geschikt voor zowel zakelijke toepassingen als voor een ad-hoc thuisbioscoop.

De ML500 is een verbazingwekkend veelzijdig apparaat, met als enige nadeel de luidruchtige ventilator. Toegegeven, door het licht iets terug te schroeven is de ventilator alleszins rustig te houden, maar toch. De lichtsterkte is met 500 lumen voldoende voor het projecteren binnenshuis, uit direct zonlicht. De veelheid aan aansluitingen maken het een fijn apparaat voor ‘erbij’: altijd handig om even te gebruiken in combinatie met een spelcomputer, videorecorder, of presentatie buitenshuis. En door de handige tas is transport een peuleschil.

Externe link

Pentacon’s Praktika MTL3 (1978)

De Praktika MTL3 is een Oost-Duits spiegelreflex fototoestel van Pentacon dat standaard met een 50mm f/1,8 lens werd uitgerust. Het toestel werd in grote hoeveelheden geproduceerd tussen 1978 en 1984. De MTL3 heeft een metalen sluiter van een dusdanig degelijke kwaliteit dat deze over het algemeen na 25 jaar intensief gebruik nog steeds goed werkt, met sluitertijden tussen oneindig en 1/1000s. De belichtingsmeter is in de spiegel weggewerkt en is het enige onderdeel waarvoor een batterij noodzakelijk is.

De MTL3 onderscheidt zich van alle andere camera’s uit dezelfde periode door de eenvoudige degelijkheid. De camera is volledig uit metaal opgebouwd en alle onderdelen klinken alsof er teveel materiaal is gebruikt om ze te maken. De sluiter maakt geluid alsof een metalen bakplaat uit een oven wordt getrokken en het geluid (en beweging!) van de op- en neerklappende spiegel is zo luid en hevig dat natuurfotografie in wat voor vorm dan ook (uitgezonderd wellicht halfbevroren paddestoelen), tot een praktische onmogelijkheid behoort. Knap toestel. Ik had er eentje, mooie foto’s mee gemaakt. Ingeruild voor een Asahi Pentax ML, die het nooit zo goed heeft gedaan.

De meegeleverde 50mm standaardlens had een zo-zo kwaliteit, scherp in het midden maar met duidelijke vertekening in de randen. De MTL3 was voorzien van een M42 schroefaansluiting en er waren verschillende goedkope Oost-Duitse lenzen verkrijgbaar die een stuk beter beeld leverden. De MTL3 was in die tijd misschien wel de goedkoopste spiegelreflex op de markt. Zag er niet zo spannend uit, maar voor een beginnende fotograaf een verademing.

Externe link

Polaroid Land Camera (1972)

De Land Camera is een direct-klaar camera van Polaroid. Het maakt gebruik van een speciale film, waar de chemicaliën die nodig zijn voor de ontwikkeling al in de verpakking zijn opgenomen. Nadat een foto is genomen is het daardoor mogelijk om binnen 60 seconden de foto te bekijken. Het principe van bij daglicht zelfontwikkelende foto’s in een eenvoudig verwisselbare cassette werd door dr. Edwin Land ontwikkeld. Het eerste model camera waarin het principe werd toegepast werd in 1972 als de SX-70 op de markt gebracht en was vanaf dat moment een groot succes. Diverse verbeteringen werden gedurende de opvolgende jaren doorgevoerd, waardoor Polaroid het enige merk bleef dat de direct-klaar camera’s, en de bijbehorende fotocassettes, succesvol kon vermarkten. De Polaroid Land Camera 1000 was in 1977 het bestverkochte kerstcadeau.

Gerry Anderson’s Thunderbirds (1965)

Thunderbirds is een Britse sciencefiction animatieserie, gemaakt in de jaren zestig door Gerry Anderson die vanaf 1965 wereldwijd werd uitgezonden. De serie draait om de fictieve organisatie International Resque, een organisatie die als doel heeft rampen te bestrijden en daarvoor gebruik maakt van futuristische vlieg- en voertuigen. De serie bestaat uit iets meer dan 30 afleveringen van elk 50 minuten. Ook zijn er twee films uitgekomen: Thunderbirds Are Go en Thunderbird 6.

De serie speelt zich ergens in de 21e eeuw af en volgt de avonturen van de familie Tracy, die bestaat uit miljonair en voormalige astronaut Jeff Tracy en diens vijf zonen Scott, Virgil, Alan, Gordon en John. De Tracy’s wonen op een eiland in de Grote Oceaan en zijn in het geheim lid van International Rescue, een internationaal reddingsteam dat overal ter wereld bij rampen komt helpen. De basis van International Resque bevindt zich op een geheime plek op het eiland van de Tracy’s. International Rescue wordt bijgestaan door de Londense Lady Penelope Creighton-Ward en haar butler-chauffeur Aloysius Parker.

De marionettentechniek in Thunderbirds is verfijnd, waardoor het geheel er relatief vloeiend uitziet. De aankleding van de decors en het realisme van de modellen en speciale effecten bezorgden de serie in de loop der jaren een cultstatus.

John Brown’s The One Game (1988)

The One Game is een vier-delige Britse televisieserie uit 1988. Het werd gefilmd in Birmingham. In de serie is Nickolas Thorne een zakenman die succesvol is geworden met de verkoop van computergames. Op een dag wordt hij in een ‘reality game’ geluisd, georganiseerd door zijn jeugdvriend en oude zakenpartner Magnus. Nick had Magnus eerder uit het bedrijf gewerkt door hem in een instelling te laten opsluiten. Het spel van Magnus, ‘The One Game’, betrekt niet alleen Nick, maar ook iedereen die hij kent.

The One Game heeft een wat onwerkelijk karakter en het is tot aan het eind onduidelijk hoe de gebeurtenissen zullen verlopen. Ook de rol van de deelnemers aan het spel is steeds onduidelijk: doet een personage nu mee aan The One Game, of niet? In de film worden veel Keltische invloeden zoals muziek en kleur gebruikt. De serie leent overduidelijk invloeden van de Koning Arthur legende, met een mes dat in het water wordt gegooid en een vrouwenhand die uit het water omhoog komt.

Joshua Brand en John Falsey’s Northern Exposure (1990)

Northern Exposure is een Amerikaanse televisieserie van Joshua Brand en John Falsey. De serie werd vanaf 12 juli 1990 uitgezonden met in totaal zes seizoenen. In de serie gaat New Yorker Joel Fleischman na zijn studie geneeskunde aan de slag in het plaatsje Cicely in Alaska om zo zijn studielening af te betalen, die door de bewoners op slinkse wijze aan hem is verstrekt om zo in het buitengebied de beschikking over een eigen huisarts te krijgen. Cicely blijkt een plaats waar de bewoners op geheel eigen wijze in hun bestaan voorzien. Fleischman komt daardoor vaak in bijzondere situaties terecht.

Steven Bochco en Michael Kozoll’s Hill Street Blues (1981)

Hill Street Blues is een Amerikaanse televisieserie uit 1981 over het reilen en zeilen van een fictief districtspolitiebureau die in Nederland door de NCRV werd uitgezonden. De serie heeft grote invloed gehad op de manier waarop televisieseries gemaakt werden. Zo bestond iedere aflevering uit een aantal verhaallijnen die door elkaar heen liepen. Sommige werden binnen de aflevering afgehandeld, sommige liepen door over meerdere afleveringen. Ook werden politieagenten als normale, hardwerkende mensen geportretteerd, waarbij de producers veel moeite deden om de achtergronden goed uit te diepen. Als kijker had je bijna het gevoel naar een realityserie te kijken. De kenmerkende begintune was van Mike Post, die later ook de muziek van veel andere televisieseries zou maken.

Paul Fusco’s Alf (1986)

Alf is een Amerikaanse komische televisieserie van Paul Fusco die van 1986 tot 1990 op de Nederlandse televisie was. De serie werd uitgezonden door de TROS, RTL5 en Veronica. De serie draait om Alf, een buitenaards wezen van de planeet Melmak die met zijn ruimteschip van zijn planeet is gevlucht omdat die op het punt van ontploffen stond. Zijn schip stort neer in de garage van de familie Tanner, een middenklasse familie met sociaal werker Willie (Max Wright), zijn vrouw Kate (Anne Schedeen) en hun kinderen Lynn (Andrea Elson) en Brian (Benji Gregory). Omdat Alf niet terug kan naar zijn thuisplaneet wordt hij opgenomen in het gezin Tanner. De kat van de familie, Lucky genaamd, is zijn leven sindsdien niet meer zeker aangezien katten een delicatesse zijn op Melmak.

Annabel Jankel’s Max Headroom (1985)

In een toekomst waarin televisies belangrijker zijn dan voedsel zijn waarderingscijfers het belangrijkste betaalmiddel van het land. Een nieuwe techniek die kijkers verhindert om van kanaal te wisselen blijkt schadelijk te zijn voor een groep al te zeer aan de buis gekluisterde televisieverslaafden. Het belangrijkste televisiestation maakt zich daar zorgen over: overleden televisiekijkers halen de kijkcijfers omlaag. Edison Carter, topverslaggever, wordt op weg gestuurd om meer informatie in te winnen. Na een motorongeluk wordt Edison’s geheugen door computergenie Bryce Lynch geupload naar een server, waardoor een computergegenereerde kunstmatige intelligentie ontstaat die met scherpe opmerkingen en een niet aflatende stroom kritische geluiden een boost geeft aan de kijkcijfers.

Max Headroom was in eerste instantie een televisiefilm, toen een veejay in The Max Headroom Show en daarna een futuristische televisieserie over een fictieve televisiereporter, Edison Carter, die in een samenleving waarin de overheid de ‘uit’ schakelaars op televisiesets heeft verbannen, probeert om in live televisieuitzendingen verslag te doen van verschillende duistere praktijken. Edison Carter wordt bijgestaan door computergenie Bryce Lynch en redactiespecialist Theora Jones. De kunstmatige intelligentie met de naam Max Headroom, die van de ene televisieset naar de andere ‘hopte’ en overal scherpe opmerkingen plaatste, was een belangrijk terugkerend element in de televisiefilm en later de televisieserie.

Film en serie werden geproduceerd met een minieme hoeveelheid middelen, hetgeen een soort Doctor Who-achtige special effects opleverde, die voldoende overtuigend waren maar aan alle kanten ‘karton’ en ‘plakband’ schreeuwden. In eerste instantie waren de achtergronden van Max Headroom ook nog van bordkarton, maar in de televisieserie werd gebruik gemaakt van een Commodore Amiga.

Max Headroom werd door The Art of Noise in het nummer Paranoimia geïntroduceerd.

Externe links

Paul Verhoeven’s Total Recall (1990)

Total Recall is een Amerikaanse science fiction film uit 1990 geregisseerd door Nederlander Paul Verhoeven. De film speelt zich voor een groot deel af op Mars, in de nabije toekomst. Paul Verhoeven heeft zich in bochten gewrongen om de film overtuigend futuristisch te laten overkomen, met overweldigende landschappen, steden en tijdrealistische uitvindingen en  verhaallijnen op meerdere lagen te volgen en dat is hem uitstekend gelukt. Memorabel is het moment waarop hoofdpersoon Douglas Quaid (Arnold Schwarzenegger) gebruik wil maken van een Johnnycab, een autonome zelfstandig navigerende AI-gedreven taxi met een mechanische taxichauffeur die het contact met de passagier onderhoudt.

Externe links

Steve Barron’s Electric Dreams (1984)

Electric Dreams is een Brits-Amerikaanse romantische science fiction comedy met Lenny Von Dohlen en Virginia Madsen in de hoofdrollen. In het verhaal is Miles Harding een wat verstrooide architect die op aandringen van zijn collega’s een computer in huis haalt en gelijk alle accessoires uit de winkel meeneemt, zoals computergestuurde wandcontactdozen. Na een ongelukje met een fles champagne neemt de computer het heft in eigen handen en wordt samen met Miles verliefd op de nieuwe buurvrouw.

Wat computerrealisme betreft raakt de film kant noch wal, maar gezien het feit dat veel mensen in 1984 computers slechts kenden van de televisieprogramma’s van Chriet Titulaer maakte dat toen niet veel uit. De chemie tussen de hoofdrolspelers (ja, inclusief de cheesy computer die Edgar werd genoemd) was daarentegen onmiskenbaar en alleen daarom al is de film de moeite waard. Maar voeg daar de muziek van Giorgio Morroder bij en je hebt een – soort van – hit.

Externe links

Joss Whedon’s Firefly (2002)

Firefly is een Amerikaanse sciencefiction/space western televisieserie van 1 seizoen met 14 afleveringen die in 2002 door Fox werd uitgezonden. De serie is geschreven door Joss Whedon die in 2005 ook de bioscoopfilm Serenity zou regisseren. De serie speelt in het jaar 2517, op verschillende planeten en manen in een door de mens gekoloniseerd sterrenstelsel. Het verhaal volgt de belevenissen van de bemanning en passagiers van de Serenity, een firefly-klasse ruimteschip. Veel van deze mensen hebben pas geleden gevochten in een burgeroorlog en deze verloren. Ze proberen nu een bestaan op te bouwen als pioniers aan de rand van hun sterrenstelsel. Ze worden tegengewerkt door zowel criminelen als door de alliantie, die controle uitoefent op bijna het hele sterrenstelsel.

Glen A. Larson’s Battlestar Galactica (1978)

Battlestar Galactica is een Amerikaanse ruimte-sciencefictionserie uit 1978 met één seizoen afleveringen. In een afgelegen zonnestelsel leeft een mensenras op twaalf koloniewerelden. Ze zijn al eeuwen in oorlog met de Cylons, gevechtsrobots. Met hulp van de menselijke verrader Baltar slagen de Cylons erin de mensheid vrijwel uit te roeien. Eén oorlogsschip kan ternauwernood aan vernietiging ontkomen: de Battlestar Galactica van commandant Adama. Met een batterij burgerschepen vol vluchtelingen ontsnapt de Galactica aan de Cylons. Adama besluit op zoek te gaan naar de Aarde. Tijdens de lange en gevaarlijke reis worden ze voortdurend bedreigd door de achtervolgende Cylons.